Przejdź do zawartości

Malankarski Kościół Ortodoksyjny

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Malankarski Kościół Ortodoksyjny
Ilustracja
Klasyfikacja systematyczna wyznania
Chrześcijaństwo
 └ Kościoły wschodnie
   └ Kościoły przedchalcedońskie
Ustrój kościelny

episkopalny-synodalny

Obrządek

malabarski

Prądy teologiczne

monofizytyzm

Siedziba

Kottayam

Zwierzchnik
• tytuł zwierzchnika

Baselios Mar Thoma Mathews III
katolikos Wschodu i Metropolita Malankarskiego Kościoła Ortodoksyjnego

Zasięg geograficzny

Indie i diaspora ogólnoświatowa

Strona internetowa

Malankarski Kościół Ortodoksyjny, także Indyjski Kościół Ortodoksyjny – jeden z autokefalicznych przedchalcedońskich Kościołów wschodnich działający głównie na terenie Indii. Należy do grupy Chrześcijan św. Tomasza i sięga tradycją I wieku.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Malankarski Kościół Ortodoksyjny wywodzi się z pierwotnego kościoła indyjskiego, założonego według tradycji przez św. Tomasza Apostoła ok. 52 r. n.e. Indyjscy chrześcijanie wierzą, że Apostoł przybył do Cranganore, w stanie Kerala, gdzie prowadził działalność misyjną, aż do poniesienia śmierci męczeńskiej w 72 r. n.e.

Kościół żył w izolacji, aż do pojawienia się misjonarzy, którzy przybyli do Indii wraz z europejskimi kolonizatorami w XVI wieku. W 1599 roku, na synodzie w Diamper, zawarł unię z Kościołem katolickim, która przetrwała jednak tylko do 1653 roku. Doszło wtedy do buntu przeciwko postępowaniu katolików, którzy chcieli narzucić Kościołowi obrządek łaciński. Duchowieństwo odłączyło się od Kościoła Syromalabarskiego i poprosiło patriarchę syryjskiego o przysłanie do Indii biskupa, do czego doszło dwa lata później. Patriarcha zażądał przyjęcia przez nich przedchalcedońskiej doktryny i rytu antiocheńskiego, przez co Malankarczycy posługują się od tej pory obrządkiem zachodniosyryjskim[1].

W 1772 roku, z powodu nieporozumień z patriarchą syryjskim, doszło do schizmy i utworzenia Niezależnego Kościoła Malabarskiego.

Kolonizatorzy angielscy usiłowali sprotestantyzować Kościół, co doprowadziło do rozłamu i powstania w 1889 roku anglikańskiego Kościoła Mar Toma, z obrządkiem indyjskim.

Na przełomie XIX i XX wieku podejmowano próby uniezależnienia od Kościoła syryjskiego, co doprowadziło do rozłamu w 1912 roku i do ponownego zjednoczenia w 1958 roku. W 1975 roku dokonał się jednak ostateczny podział, przez co Kościół stał się samodzielny, a jego część nadal uznająca zwierzchnictwo patriarchy syryjskiego utworzyła Malankarski Syryjski Kościół Ortodoksyjny, będący integralną częścią Syryjskiego Kościoła Ortodoksyjnego.

W 1930 część Kościoła zawarła unię z Rzymem i utworzyła Kościół Syromalankarski.

Struktura

[edytuj | edytuj kod]

Głową Kościoła jest Katolikos Wschodu i Metropolita Malankarskiego Kościoła Ortodoksyjnego, którego funkcję sprawuje obecnie Baselios Marthome Mathews (Mateusz) III.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]